Hardlopen, ach, zo hard gaat het niet, is een proces. Elke keer als je eigenlijk geen zin hebt toch die hardloopkleren aan doen. Steeds een stukje verder. Grenzen verleggen, maar ook: grenzen bewaken. Niet verder gaan dan goed voelt. Dat moest ik leren. De eerste keer dat ik 15 minuten wilde lopen (vorig jaar een keer), viel ik bijna flauw (echt bijijijijijijijna!), gewoon omdat ik vond dat ik 15 min moest kunnen. Maar je leert ervan...
En dus liep ik eerder deze week 3,97 km, en geen 4 km, omdat ik op dat punt besloot dat het goed voelde om te stoppen. En dus ben ik nu zo blij met 4,37 km. En misschien ben ik de volgende keer wel tevreden met 3,5 km, omdat het goed voelt om op dat punt te stoppen...Luisteren naar mijn lijf, niet naar mijn appje dat vertelt hoe ver of hoe lang ik heb gelopen. En ook, ondertussen wel... genieten. Genieten van het gevoel dat ik NOG een stukje verder kan. Te voelen dat ik eerst een beetje buiten adem ben, maar dat dat over gaat, Gewoon, van het kunnen, van het naar mezelf luisteren, van veel makkelijker de trap op kunnen dan als ik niet hardloop, van kleren die te groot worden
... En misschien, ooit, haal ik de 10 km wel, hoewel de fysiotherapeut mij waarschuwde dat ik een half uur waarschijnlijk niet zou halen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten